Dziunia
Dziuniość to stan umysłu, który może być kłopotliwy. Więc ostrożnie z tą książką. Nie ma twardych dowodów na zaraźliwy charakter dziuniości. Z drugiej strony nie istnieją dowody pozwalające twierdzić, że czytającemu nic nie grozi. Aberracje potrafią się udzielać. Zostałeś ostrzeżony.
"Co mnie nie zabiło, to mnie rozśmieszyło" - napisała na
ścianie Dziunia miesiąc przed swoją domniemaną śmiercią. Chodzą jednak słuchy, że wciąż żyje pustelniczo na jakimś zadupiu, żeby w dogodnym momencie napisać drugą część tej opowieści. Może zresztą już napisała.
Książka, której się właśnie podejrzliwie przyglądasz, zaczyna się zabawnie i niemal niewinnie. Ale z czasem coraz ponursza humorość przyprawia o skurcze przepony. Tak się dzieje, kiedy durny plemnik z głupawym jajeczkiem postanawiają zabawić się w dom. To się ludziom zdarza. Gorzej, jeśli zamiast normalnego dziecka (jak u ludzi), na świat przychodzi Dziunia. Na kogo wypadnie, na tego bęc. O, biedni rodzice, którym los zesłał mutanta.
Wierzcie mi, nie ma się z czego śmieć. I nie można przestać. [Anna M. Nowakowska]
| Odpowiedzialność: | Anna M. Nowakowska. |
| Seria: | Seria z Miotłą |
| Hasła: | Powieść polska - 21 w. |
| Adres wydawniczy: | Warszawa : Grupa Wydawnicza Foksal, 2013. |
| Opis fizyczny: | 382, [2] s. ; 20 cm. |
| Uwagi: | Na okł.: Co jej nie zabiło, to ją rozśmieszyło. |
| Skocz do: | Dodaj recenzje, komentarz |
Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):
(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)